Nie pisz o tym na fejsbuku, czyli Radomska na komisariacie.

Ponoć Blogerzy coraz częściej piszą o tym jak żyć i udzielają porad zmieniających światopogląd i nadających sens naszej marnej, ludzkiej egzystencji. Chciałabym chyba zacząć w końcu nadążać za trendami, a nie być takim blogowym wyrzutkiem i outsiderem, ale wciąż mam za mało mądrości, żeby móc się nimi dzielić i wydać książkę, muszę się więc ograniczyć do skromniutkiego wpisu.

 

Otóż Drodzy Państwo, żeby przeżywać przygody, nie trzeba wydawać pieniędzy, uciekać przed ochroniarzem w Zarze, kiedy pika bramka, czy jeździć MPK na gapę. Wystarczy być debilem i Radomską w jednym.

Zastanawiam się, czy istnieje jakiś odgórny limit na ilość kretynizmów, jakie można w życiu popełnić, po którego przekroczeniu nie będę musiała bać się już zostać sama ze sobą w pokoju. Zaliczyłam rozwalenie nosa i krwotok przez zderzenie ze szklanymi drzwiami, co byłam w stanie skwitować tylko gratulacjami, że w tak ruchliwym miejscu jak sklep, szyby są utrzymane w takiej czystości. Potrafiłam wsiąść do autobusu numer 54 dochodząc do radosnego wniosku, że skoro 53 jedzie do miejsca X, to 54 też na pewno kręci się w tych samych okolicach. Gubię się w tym brzydkim i depresyjnym mieście średnio dwa razy w miesiącu i od lat używam tego samego sposobu, żeby dotrzeć do domu. Podejście do pana w średnim wieku z miną spaniela-debila, poinformowanie, że nie jestem z Łodzi (no kurwa, to przecież dopiero 8 lat…Przyzwyczajam się..) , że przyjechałam odwiedzić rodzinę i jak taka Sierotka Marysia czy inna pipa zgubiłam się na prostej drodze, to jedyny i średnio wyrafinowany fortel, jaki byłam i jestem w stanie stosować. Przekwitły samiec odzyskuje wówczas przez chwilę poczucie męskości, a ja poczucie bezpieczeństwa i cień nadziei, że wrócę do mieszkania  przed zmrokiem. Chyba, że aktualnie nie ogarniam, że świadomość dzielnicy, na jakiej się mieszka to nie wszystko, bo Widzew Wschód i Zachód dajmy na to, to dwa kurewsko różne miejsca.  To jednak przygody, mimo znanego schematu, zawsze ciut nieprzewidywalne i ekscytujące. Poza tym, jak opowiadam znajomym idiotyczną historyjkę uzasadniającą moją nieobecność na jakimś spotkaniu, to raczej nigdy nie muszę kłamać.

Ale na litość boską, ile razy w życiu można gubić dokumenty?!

Człowiek rozkoszujący się samodzielnym mieszkaniem, podskakując jak sarenka, idzie żwawo na ryneczek zakupić skarpetki w normalnych kolorach (normalnych, czyli czarnych lub białych, a nie w tęcze, marynarzy, kucyki i inne gówna, które są jedyną metodą, aby odstraszyć współlokatora, który kradnie i nie pierze). Idzie i śmieje się radośnie do Słońca i przystanków, do ludzi mniej, bo  w tym mieście to podejrzane i można w łeb dostać, i myśli sobie, że koniec  z tym wiecznym zażenowaniem towarzyszącym każdej wizycie w mieszkaniu znajomych, każdorazowemu zdjęciu butów w miejscu niekoniecznie publicznym…

 

Podchodzi do babinki, prosi o 10 par, potem dowiaduje się o cenie, więc jednak stwierdza, że będzie prał i wystarczą 3 i wraca do domu- dumny, szczęśliwy i wolny. By dwa dni później się zorientować, że zyskał skarpetki, a  stracił dowód, prawko, legitymacje studencką, kartę do biblioteki i CLUB KARTĘ TESCO… I drze mordę na całe Bałuty, że tak się nie da, że znowu, że no kurwa mać… Bo znamy scenariusz takich akcji, boleśnie i dokładnie.

 

1. Nie informować matki

I to ważniejsze niż zablokowanie kart do bankomatów. Bank Wam przynajmniej powie, że mu przykro, a matka Was zabije.
I nieważne, że podkolorujecie historię, że zbirów było trzech, mieli nóż i grozili, że spalą Twój dom jak nie oddasz im karty do miejskiej biblioteki, a ty spanikowałeś, rzuciłeś portfel i uciekłeś, mając oczywiście przed oczami twarz ukochanej rodzicielki, którą tak pragnąłeś jeszcze kiedyś zobaczyć. Pierdolenie. Matka Cię zna jak PZU, które nie chce ci wypłacać odszkodowania, kiedy Cię okradają, bo zostawiasz notorycznie otwarte drzwi i kartkę „Mam plazmę, frajerzy”. Matki nie oszukasz. Matka się załamie.

 

2. Do Pani w dziekanacie, czwartą już w ciągu całego toku studiowania prośbę o wyrobienie duplikatu legitymacji, wysłać drogą e-mailową i oszczędzić sobie wstydu.

Niech się kobita bidna głowi nad tym, jak w takiej małej rubryce zmieścić całe zdanie „duplikat legitymacji dla kretynki numer 4”

 

3. Nie pisz o takim kompromitującym zdarzeniu an fejsbuku, ani na blogu.

Ludzie bardzo lubią, jak Ci się coś nie udaje, a udowadniając czytelnikom jaki z Ciebie cep, zniechęcisz tych nielicznych, wytrwałych, niezmordowanych panów po 60 z wadą wzroku, który w jesienny wieczór dowartościowują Cię mailami, w których piszą, że w sumie nie jesteś ładna, ale przynajmniej zabawna.

 

No i idź na policję. Może być śmiesznie Śmiech tylko sobie wyobraź…

 

Idziesz żwawo, zupełnie prawie tak jak na ten pieprzony ryneczek, tyle, że bez uśmiechu. Próbujesz wywarzyć drzwi, ale po 4 kopniaku uświadamiasz sobie, że nad klamką jest napisane |ciągnąć, a nie pchać, więc ratujesz swoją godność puszczając oczko do kamery z monitoringu, udając, że nie jesteś niedorozwinięty, a zabawny.

A w środku, jak w przychodni. Kolejka stękających i nieszczęśliwych ludzi. Mówisz im, że jest ci szalenie miło i że w sumie milej się spotkać tutaj niż na izbie przyjęć, bo tu nikogo nic nie boli, haha. Pani z podbitym okiem i typ, któremu skrojono mercedesa jakoś się nie śmieją. Dziwne.

Kolejka do okienka się nie kończy, więc z nudów zaczynasz czytać wszystkie rozwieszone plakaty, na których ktoś nadrukował informacje zmieniające Twoje życie czcionką Tomic Sans rozmiar 5 i z pomocą kursywy. Dowiadujesz się, co Ci grozi, kiedy zgubisz dokument tożsamości i żałujesz, że co roku powtarzasz, że nikt nie wysyła Ci już kartek na święta. W tym roku może jednak wyślą. Z Providenta, z najlepszymi życzeniami i prośbą o spłatę cudzego kredytu.

Nieśmiało i spode łba, pełen nieuzasadnionej, patriotycznej zawiści spoglądasz na ludzi obok siebie. Widzisz poobijane twarze, nieszczęśliwe żony, okradzione z majątków, telewizorów LCD i z godności i nagle zaczynasz się uśmiechać. No kurwa, przecież to tylko dokumenty z brzydkim zdjęciem, nie ma w ogóle z czego robić afery.

Podbijasz do okienka, gdzie prawie uśmiecha się do Ciebie bystry funkcjonariusz. Na nic zdało się chowanie włosów pod czapką i zakładanie kominiarki, on wie, że jesteś blondynką, dzięki Bogu, nie, że Radomską… Chyba, że poprosi Cię o podanie danych personalnych, to już zupełnie zmienia postać rzeczy i możesz bez krępacji wbijać tępy wzrok w podłogę. Kiedy zapyta o imię matki, powiedz godnie, nie jęcz, że zupełnie nie chcesz jej w to mieszać.

Próbujesz rozluźnić atmosferę żarcikiem, że Twój facet Cię bije, a pod Twoim oknem sterczą naruszający Twoją prywatność paparazzi,  Kwaśniewska wyglądała ładnie na ślubie, ale w związku z tym, że znów nikt się nie śmieje, przechodzisz do sedna. Aby nadać sytuacji nutki dramatyzmu, wspominasz o niekoniecznie brutalnej kradzieży saszetki z dokumentami, bo przecież gubić coś i znów to samo, to obciach… I bum, doceniasz potęgę komunikacji niewerbalnej i lata spędzone na oglądaniu Gąsowskiego w Kalamburach..

Pan policjant na wieść o kradzieży kręci trochę nosem. Wspomina mimochodem, ze ma bardzo dużo pracy, bo na Olechowie popełniono serię  tajemniczych morderstw, a na Widzewie zaginęła staruszka i kot i że będziesz musiał poczekać kilka godzin.  Zupełnie przypadkowo wspomina także, że gdybyś te dokumenty zgubił, a nie został napadnięty nożem, to znalazłby parę minut wypełniając formularz ułatwiający życie, wywinięcie się od kredytów i załatwienie nowych papierów.

Upierasz się jednak, cholera wie czemu, że to ważne, że musisz matce pokazać kartkę z napisem KRADZIEŻ, NAPAŚĆ, żeby bardziej niż na Ciebie wkurwiła się na bezprawie panujące w tym kraju. I że jesteś bezrobotną blogerką, więc nie stać się na spłatę kredytów, że cię zamkną, w celi, ze zboczeńcami, bez dostępu do Internetu…

Funkcjonariusz pozostaje niewzruszony i pełen obojętności i wsparcia informuje, że to nie tak łatwo wziąć w tym kraju kredyt, że oprócz posiadania dowodu, trzeba się przecież jeszcze umieć podpisać. Nie pozostaje ci nic innego, jak mieć nadzieję, że ewentualny złodziej jest analfabetą bez rąk i zapomnieć, że sam, dzięki legitymacji studenckiej ze zdjęciem wyretuszowanym tak, że ktoś mógłby uwierzyć, że jesteś ładny, nie posiadając pracy, otrzymałeś telefon na abonament.

Dostajesz zaświadczenie, które nie jest satysfakcjonujące, bo ewidentnie niesie w sobie komunikat, że odjebałeś. Ale teraz to już z górki, szybki opierdol od mamy, wizyta u taniego fotografa, drogi retusz, kilka stówek, kilka tygodni czekania i wizyt w urzędach i już. Po krzyku.

 

I nie przyrzekaj mi, że kupisz portfel wielkości plecaka otwierany na kod i z alarmem. Znamy się nie od dziś. Po prostu częściej nie zabieraj ze sobą pieniędzy, portfela, kart, dokumentów, a rzadziej zapominaj o mózgu.

Tyle, jeśli chodzi o życiowe rady Cioci Radomskiej, na dzisiaj.

Niebawem jednak idzie na mecz, więc …. 🙂

________________________________

Klasycznie zapraszam na fejsbuka: Mam Wątpliwość

23 komentarze
  1. Droga pani Radomska… a tak w ogóle to o czym był ten tekst? O nieumiejętności poradzenia sobie z pilnowaniem własnych dokumentów, gubieniu się w mieście, w którym mieszka się już parę lat czy o wizycie na komisariacie? Ja wiem, że rzesze paparazzi ślęczą nieustannie pod pani oknem i nie żeby to był ślub córki byłego prezydenta, gdy w każdym większym mieście Europy ludzie strajkują, ale wieść o wizycie na komendzie nie jest chyba aż takim szokiem i newsem? I niby dlaczego na FB (dla nieświadomych pewien popularny serwis randkowy dla posiadaczy komputerów z jabłuszkiem) nie wolno o tym rozpowiadać?
    Nie wie pani ile kudosów po tym by było od znajomych i paparazzi, którym nie udało się przydupić gwiazdy szlajającej się wśród zmasakrowanych degeneratów społecznych na komisariacie i teraz zmuszonych pluć sobie w obiektyw?

    I tak na marginesie… Angielskiego też nie znamy…
    Chyba, że chciała pani wstrzymać zakręt, bo prośbą o pozostanie na kanale to nie było 😉

    1. a może po prostu Pani Radomska ma do siebie bardzo pozytywny dystans? moim zdaniem ma dużo racji, zwłaszcza jeśli chodzi o to że ludzie lubią jak nam coś nie wychodzi.
      duży szacunek za dystans do siebie i do otaczającego świata. regularnie bywam i 'czytuję’ ; )

    2. Drogi StyleOnTheRun, tekst był o tym wszystkim i o niczym zarazem, mniej więcej jak zawsze. Nie rozumiem więc przytyków. Angielskiego uczyli mnie Pakistańczycy. Miłego dnia.

  2. Ten tekst dobitnie uświadomił mi, że nigdy, przenigdy nie chcę zgubić portfela.
    Bez swojej karty bibliotecznej jakoś bym przeżyła (i tak zna mnie tam większość koleżanek matki…), ale zdjęcie w dowodzie mam nadzwyczaj ładne i wątpię, czy dałoby się powtórzyć ten niewątpliwy sukces polskiej fotografii…

  3. RADOMSKA. jak ja nienawidze tego pogrubionego niebieskiego. oczy mnie bolom! i tego kodu CAPTCHA tez nienawidze. droga przez meki z udostepnieniem komentarza. ale tak Cie kocham, ze sie poswiecam – docen to! ;D
    i w dodatku pisze tak bezinteresownie, bo zadnego konkursu nie urzadzasz …. kurcze. moze konkurs na komentatora roku?

    a tak ad przygod to ja na szczescie takich nie miewam, choc pierdola ze mnie tez.

  4. Ola proponuję żebyś umieszczała pod każdym postem możliwość kwestionariuszowego ocenienia przeczytanej treści, np
    a) fajnie,
    b) głupio,
    c) chuj mnie to,
    d) jestem sfrustrowany więc wiedz, że Tobą gardzę
    itp

    po pierwsze, w dobie ułatwiania wszystkiego to byłoby bardzo na czasie

    a po drugie, ja jestem bardzo zajętym człowiekiem i mam wyrzuty sumienia, że zmarnowałam minute z życia, za każdym razem gdy, pod tekstem przeczytam te sfrustrowane komentarze, w których „ciocie dobre rady” pod przykrywką życzliwości dopierdalają się do jakiejś literówki, przecinka, krzywych zębów, braku egzystencjalnej głębi przekazu niczym u Paulo Coelho(o zgrozo!), bądź tego, że po raz kolejny w swoim poście nie rozwikłałaś zagadki kamienia filozoficznego.

    czytam post, uśmiechnę się pod nosem parę razy, pomyślę sobie 'no git :)’, a potem wpadam w ten pseudointelektualny bełkot, przeżywam lekki dysonans poznawczy bo nie wiem czy to nadal blog czy już nauczycielska adnotacja do czyjejś pracy klasowej. potem uświadamiam sobie, że to jednak blog, a autorem wyżej wspomnianej treści nie jest mój polonista z liceum, a polaczek co ma mniej odsłon na blogu. i wszystko jasne. i teraz robi mi się przykro, że zmarnowałam tą minutę, że zmarnowała się międzygalaktyczna przestrzeń internetowa i na pewno przez to zgasła jakaś gwiazda, że Tobie jest teraz głupio bo nie nauczyłaś się angielskiego, a komuś jest przykro jak czyta mój komentarz.

    ale chyba właśnie wymyśliłam rozwiązanie. przenieś komentarze na górę strony, nad post, to zacznę od kwasu, a skończę w miłym nastroju. wtedy zamiast myśleć „co za świat” mogłabym spokojnie porandkować na FB, gdybym oczywiście miała komputer z jabłuszkiem bo na ASUSach nie odbiera 🙂

    1. koko, niewątpliwie najlepszy komentarz pod tym wpisem 🙂 🙂 🙂 komentarze sporadycznie tez wywołują uśmiech.

  5. Jak śmiałaś pisać o tym, o czym miałaś ochotę i w stylu takim jaki lubisz? Porzuć masturbację na rzecz robienia dobrze innym. Komentarz (wiadomo który) jestem w stanie zrozumieć, jeśli pobierasz lekcje blogopisarstwa u tej osoby.

  6. A weź mi, Radomska, tak po starej znajomości przetłumacz co znaczy: StyleOnTheRun . Ja jestem starej daty i jak kazali uczyć się angielskiego to ja właśnie brałam udział w protestach przeciw krzyżom w klasach szkolnych i się nie skupiłam. Z góry dzięki

  7. „Gubię się w tym brzydkim i depresyjnym mieście średnio dwa razy w miesiącu”, cóż… kiedyś powstała tak strona na FB – „nie podoba ci sie w Łodzi to wypierdalaj”. Zgadzam się z tym.

  8. znaczy ,,JO-asia” nie widziała ładnych miast.szkoda bidulki mało widziała ,to chociaż by mogła nauczyć się czytać ze zrozumieniem.ktoś już tu kiedyś napisał ,, nie podoba się to wypierdalaj” Pisz RADOMSKA pisz bo dzięki temu dowiadujemy się ilu jeszcze idiotów nas otacza ku pocieszeniu dużo ich niema

    1. ah łaskawie proszę MAŁgosie o nie żałowanie mnie, 'biednej’
      najzwyczajniej w swiecie mam szacunek do miasta w którym mieszkam i nie toleruje jak ktoś na nie pluje – szkoda że nie ma więcej takich lokalnych patriotów bo może mniej by było narzekania na wszystko wszędzie.

      PS: dla Twojej wiadomosci, BIDULKO, kazde miasto ma piękne, 'medialne’ dzielnice i te zapyziałe rudery. tak, KAZDE. Łódź też.

      No tak, lepsze jest kipiace lukrem uwielbienie w komentarzach. Oj chyba idiotów jest więcej niż sie zdaje – według ktorych trzeba sie z blogerem zgadzac we wszystkim, inaczej 'wypierdalać’.

      1. Joanno-> dlaczego określenia „brzydkie i depresyjne” uważasz od razu za opluwanie? Nie ma w tym nic obelżywego. Zwyczajnie się nie podoba.
        A „kipiące lukrem uwielbienie”? Zwyczajnie się ludziom podoba stylistyka Radomskiej.
        Ty chyba nie bierzesz pod uwagę, że inni widzą i czują inaczej niż Ty. Masz jakiś kłopot z tolerancją zdaje się. Nie przystoi Łodziance! Wstyd!
        ;-))))))))))))))))

        1. nie no jasne, „brzydkie i depresyjne” to najlepsze superlatywy, dzieki za uświadomienie, od dzisiaj bede sie tak zwracac do ukochanych :>

          mówiąc o uwielbieniu nie odnosiłam sie do stylistyki, która nota bede mi sie podoba (bo przeciez dla jakiegos powodu czytam), tylko do tego, ze niektórzy czytelnicy pałają do autorki bezkrytyczną miłościa i nie można powiedziec NIC negatywnego, na zaden temat.

          no tak, bronienie własnego miasta to najwyraźniej w dzisiejszych czasach zbrodnia, z którą trzeba się chowac, a jesli sie je broni to ma sie kłopoty z tolerancją – wyczuwam błąd w logice; w takim razie powstancy tez mieli problem z tolerancją? 😛

          1. Wow! Jak ładnie i bogoojczyźniano się zrobiło ;-)))) W tym wszystkim ani nie ma zbrodni ani opluwania ani lukrowania. Jesteś zwyczajnie egzaltowana i tyle. Twoje prawo. Tak jak miłość do swego miasta. Kochaj i walcz! Ale pozwól innym wyrażać własne zdanie. Na tym polega tolerancja między innymi, wiesz?

  9. W głupocie i talencie mym do gubienia wszystkiego, włącznie z mózgiem, najbardziej przeraża mnie jednak PANI Z DZIEKANATU. Policjant potraktuje mnie jak niedorozwiniątko, matka wygłosi kilku godzinną litanię o pomstę do nieba, bank zrobi co ma zrobić, ale pani z dziekanatu nie zapomni. Spojrzy spode łba tym swoim krecim wzrokiem, wydmie usta w grymasie i rzuci hasłem, na które nie mam riposty, bo z przerażenia i wstydu myśli schowały się w żołądku. Wypomni za każdym razem gdy pojawisz się w jej pałacu ile pracy jej dostarczasz, gdy ona ciasto kawą musi popić. O zgrozo…

  10. Aż dziw bierze, że Onet wypluł na pierwszą stronę taki tekst. Na razie zdążyłem przeczytać trzy wpisy, ale jeśli w najbliższym terminie nie zgubię namiarów, to będę zaglądał częściej, bo zdecydowanie lubię ten rodzaj pióra.
    Jednym równoważnikiem zdania: blog w dechę 😉

Napisz komentarz: Anuluj pisanie

Twój adres e-mail nie będzie opublikowany.